برای درک عمیق تر تاثیر استفاده از تجهیزات کنترل لرزه ای ( میراگر و جداساز لرزه ای ) لازم است به اختصار نکاتی در تحلیل دینامیکی سازه ها با به کارگیری این تجهیزات در سازه ها ارایه شود:
در یک ارتعاش دینامیکی سه ترم عمده در پاسخ سازه عبارت است از:
1- سختی متناظر با تغییرمکان، 2- میرایی متناظر با سرعت و 3- جرم متناظر با شتاب.
اصول طراحی لرزه ای سازه ها از دیرباز بر مبنای تغییر در خصوصیات دو ترم سختی (با افزایش و یا کاهش سختی در سازه متناسب با مقاطع عضوهای باربر لرزه ای) و جرم (متناسب با مصالح انتخابی) و یک نسبت ثابت ( معمولا پنج درصد) برای ترم نسبت میرایی، درنظر گرفته می شده است.
در رویکردهای نوین طراحی لرزه ای با استفاده از ابزارهای کنترل لرزه ای (میراگر / جداساز ) ها می توان به جهت ارتقاء ظرفیت لرزه ای در سازه ها و کاهش نیاز لرزه ای در ترم پیشتر ثابت نسبت میرایی، این مقدار را دستخوش تغییر (افزایش) قابل توجه نمود.
ثمره ی بهره مندی از این توان بالقوه (در افزایش نسبت میرایی)، به ارتقاء عملکرد لرزه ای به ارزانترین، اصولی ترین و آسان ترین روش ممکن خواهد انجامید. رویکردهای قدیمی (و متداول) درعدم استفاده از این ظرفیت بالقوه در افزایش میرایی موثر، می تواند هزینه های زیادی در تامین سختی مورد نیاز و کاهش جرم در سازه ها در بر داشته باشد.
از این رو با به کارگیری ابزارهای کنترل لرزه ای (میراگر / جداساز ) ضمن تامین ایمنی، با افزایش میرایی و فیلتراسیون ارتعاشات ناشی از زلزله، به شکلی هدفمند می توان به اهداف زیر نایل شد:
الف) هدایت تغییرمکان های بزرگ و مفصل های خمیری ناشی از زلزله به عضوهایی که به این منظور در سازه تعبیه شده اند (میراگر به عنوان فیوز لرزه ای) تا خسارت در سایر عضوهای سازه به مقدار قابل توجه محدود شود،
ب) ارتقا قابل توجه در توان شکل پذیری سازه،
ج) کاهش قابل توجه نیاز لرزه ای سازه در پاسخ طیفی متناظر (که این امر منجر به کاهش چشمگیر درپاسخ دینامیکی و به تبع آن به طرح سازه های سبکتر وارزانتر خواهد انجامید.)،
د) افزایش سطح عملکرد لرزه ای سازه ها.
برای نیل به اهداف پیش گفته، تجهیزات کنترل لرزه ای عموما به دو رسته ی زیر فهرست می شوند که در ادامه با معرفی اجمالی آنها به برخی از مزایا (و معایب) استفاده از این ابزارهای سودمند در کنترل لرزه ای سازه ها پرداخته خواهد شد.